قرآن

نمیدانم چرا هر وقت میخواهم نامی از مرحوم سید محمد تقی موسوی بیاورم بی اختیار لفظ شهید را درمورد ایشان بکار میبرم .

شاید بخاطر این است که او استاد قرآن ما بود و هرچه خاطره از او داریم همه و همه خاطرات قرآنی و اخلاق قرآنی است و به نظر میرسد طبق روایات اهل بیت میتوان او را شهید خطاب کرد زیرا به حق رهرو راه شهدان بود و همه به او علاقه داشتند.

سید محمد تقی موسوی اهل اصفهان بود ولی چند وقتی بود به جهت مسائل کاری در شهریار ساکن شده بود و در همین مدت کم توانست خود را در قلب بچه ها جا کند بطوری که همه علاقه زادی به او نشان میداند و ایشان توانست چند مکتب قرانی را در شهریار پایه گذاری کند ولی متاسفانه چند سال پیش در اثر حادثه اتومبیل او و همسرش به دیار باقی شتافتند و تنها دختر بچه کوچکشان به یادگار ماند.

روحش شاد.

 

با شروع ماه مبارک رمضان مرحوم سید محمد تقی موسوی  نماز خانه را تزئئین میکرد صبح ها برای کلاس قرآن رحل را دور نماز خانه میچید و یک گلدان کوچک گل نیز بالای هر رحل قرار میداد و منتظر می ماند تا برادران یکی یکی از راه برسند و قران ها را بردارند و جلسه شروع شود.

بچه ها دوره ای قرآن میخوانند و سید غلط میگرفت و اصلاح میکرد و در پایان هر جلسه با قرائت زیبای خود محفل را نورانی میکرد . یادش بخیر  برای شادی روح سید صلوات.

 

سید محمد تقی موسوی ماهنامه ای بنام تبیان طراحی نموده و هر ماه چاپ و توزیع مس نمود